BOPO (red. Body Positivity) lijkt een soort trend te zijn geworden. Steeds meer YouTubers, influencers en ook doodnormale meiden flaneren hun zwembandjes en striae open en bloot op Instagram. Prachtig! Wat fijn dat steeds meer meiden zich zekerder voelen in hun lichaam en daar een voorbeeld aan mogen nemen bij anderen. Maar wist je dat er niemand is (correct me if I'm wrong) die het 'skinny' zijn promoot onder het mom van BOPO?
Ik was vroeger dun. Tuurlijk, ik ben nog steeds wel dun, maar er is een lange tijd geweest waar in ik echt mager was. Niks bijzonders, geen ziekte of aandoening, maar gewoon omdat mijn lichaam zou gebouwd is. Het maakte me dood onzeker. Op school werd ik belachelijk gemaakt dat ik een 'spriet' was en wel anorexia 'moest hebben'. Jarenlang heb ik mijn lichaam echt gehaat. Ik haatte het dat ik zo was. Dat ik niet wat voller en ronder was zoals zoveel knappe meiden op mijn school. Dat ik weer eruit gepikt werd, precies om mijn onzekerheid.
Door de jaren heen heb ik geleerd mijn lichaam te accepteren. Misschien kwam dat ook doordat mijn lichaam veranderde, ik een vriend kreeg die mij te gek vond om wie ik was en ik wat verstandiger werd. Ik was blij met mijn lijf, blij met hoe ik gebouwd was. Ik was voor het eerst niet constant bezig met wat er mis met me was en ik begon zelf trots te zijn op hoe ik er uit zag. Tot ik een burn-out kreeg.
Ik ben dan inmiddels langer dan een jaar verder sinds mijn burn-out begon, maar ik voel me weer net 14 jaar oud. Door alle 'bijwerkingen' van de burn-out ben ik gigantisch afgevallen. In een jaar tijd ben ik bijna twee maten gekrompen en kon ik mijn oude, favoriete zomerkleding niet meer aan. Veel meiden zullen me nu wel een klap voor m'n kop willen geven. Afvallen, zonder een dieet en zonder een dag te sporten? Goals?! Voor mij niet.
Ik voelde me voor het eerst weer dood onzeker. Ik begon enorm te twijfelen aan mijn lichaam, de manier waarop het (mij tegen) werkte en ik werd boos dat ik mijn oude, vertrouwde lichaam kwijt was. Ik werd voor het eerst weer bang om 'mager' te zijn en mijn rondingen kwijt te raken die ik altijd zó graag wilde. Dus ik deed wat elke twenty-first century chick zou doen: Instagram in duiken. Ik was in desperate need voor wat inspiratie en goede voorbeelden. Ik ontvolgde alle accounts waar ik ook maar een beetje negatief van werd en ging vol goede moed opzoek naar accounts die me een goed gevoel over mijzelf zouden geven. Body positivity is een feit, dus dat moest wel lukken. Toch?
Nope. Tot op het moment dat ik dit schrijf kan ik niemand vinden die mij 'body positive' zou kunnen maken over mijn lijf zonder vetrollen. Alle meiden die wel in bikini poseren en een klein beetje rib laten zien, krijgen een shitload aan haat over zich heen. Zij zouden volgens velen het oude denkpatroon van een perfect lijf promoten en dat kon echt niet. Het gaat vandaag de dag juist om je lijf in bikini, inclusief een buikje, dikke billen en kippenvleugels. Dat is ''body positive''. Dat is trots zijn op je lijf. Dat zijn de meiden die zichzelf durven te zijn.
Ik begon hier heel erg over na te denken. Bekende meiden als Dee, Vera Camilla en Joann van den Herik zijn powervrouwen, omdat zij de zogenaamde 'imperfecties' van hun lichaam laten zien als hun trots. Maar een Anna Nooshin of Queen of Jetlags is 'te dun', 'brood mager' en moet maar 'een broodje meer eten' als zij in bikini poseren? Hier gaat iets mis volgens mij.
Skinny shaming is als onderwerp net zo belangrijk als body positivity. Ik vind het zo mooi dat vrouwen zichzelf laten zien en schijt hebben aan wat anderen daarvan vinden. Begrijp me niet verkeerd, ik ben mega trots dat mijn generatie hier mee bezig is. Maar ik heb het gevoel dat een vrouw als ik, lang en slank, dat niet mag doen, omdat ik nog binnen het oude beeld val. Omdat ik een verkeerd voorbeeld zou kunnen geven aan jonge meiden.
Als er niemand is die mij het voorbeeld gaat geven dat ik ook trots mag zijn op mijn lichaam, dan moet ik maar mijn eigen voorbeeld zijn. Ik weet dat ik niet de enige slanke vrouw ben die onzeker is omdat ze niet de volle borsten van Ashley Graham heeft. Of de prachtige curves van Tyra Banks (valt het op dat ik weer America's Next Top Model aan het kijken ben? Niet voor de inspiratie hoor ;-)).
Maar ik heb besloten om nu, ondanks dat, toch weer trots te zijn op mijn lichaam. Om trots te zijn dat ik na zo'n heftig jaar me steeds weer gezonder voel. Dat ik dit lichaam heb, wat zo goed werkt en zo prachtig en uniek is, van binnen en buiten. Omdat ik blij ben met mijn (dunne) lichaam en dat ik er óók mag zijn. ''Het maakt niet uit of je dik of dun bent,'' lees en hoor ik zo vaak. Laten we ons daar dan ook eens naar gedragen. En elkaar daarin steunen. Door dik én dun.