Sinds de oorlog is uitgebroken, is er niet veel veranderd op school. De lessen zijn gewoon doorgegaan en al je vakken zijn hetzelfde gebleven. De Duitsers hebben het hele schoolgebouw bezet, waardoor je van gebouw naar gebouw moet hollen voor de lessen. Je bent meer een wiskundig rekenwonder, dus talen zijn niet helemaal jouw ding. Duits moet je natuurlijk wel kunnen spreken nu, maar daar heb je niet zoveel problemen mee. Duits krijg je van mevrouw Von der Meulen, een ras-Duitser. Of door jullie ook wel ‘de mof*’ genoemd. Al vind je zelf die titel niet zo goed bij haar passen. Ondanks dat ze het lelijkste mens is dat je ooit hebt gezien, is het een schat van een vrouw. Geen echte mof, wat jou betreft.

​

Jij hebt één vak waar je echt niet goed in bent: Frans. En vandaag heb je ook nog eens een proefwerk. Op dit moment word je even jaloers op de examenklas van ’45. Omdat het zo’n chaos is geworden op school met de Duitse bezetters, krijgen zij hun diploma waarschijnlijk cadeau. ‘’Als ik nou één jaar hoger zat…’’ mompel je tegen jezelf. Gelukkig ken jij een trucje om je in ieder geval uit dit proefwerk te kunnen redden.

​

Als het proefwerk voor je neus geschoven wordt, spit je snel het vragenblad door. Er vallen direct een aantal vragen op die je niet weet. Triomfantelijk graai je in je broekzak, terwijl er een aantal verfrommelde propjes papier op de grond vallen. Je raapt ze snel op en strijkt ze glad op je tafel: bonkaarten. Een belangrijk middel in de oorlog, want zonder bonkaarten kon moeder geen voedsel en andere levensmiddelen kopen. Je weet nog goed dat de leraar Frans in de les heeft verteld dat je bonkaarten mag plakken op vragen waarop je het antwoord niet weet. Want: ‘’Vragen die ik niet zie, kan ik niet goed of fout rekenen,’’ heeft hij met een knipoog gezegd. In het zuiden van Nederland was de hongerwinter aangebroken en zijn dochter in Amsterdam had daardoor niet genoeg voedsel. De bonnen die de leraar verzamelde gingen per direct op de post naar Amsterdam.

​

​