Vrolijk fluitend trap je hard tegen de wind in op je fiets terug naar Oudemolen. Je hebt zin om naar huis te gaan, want je weet dat er visite is. Waarschijnlijk komt meneer Fürster langs en je kunt niet wachten om hem weer het Wilhelmus te horen spelen op vaders oude piano. Half in gedachten fiets je je vaste route naar huis, langs de overweg bij station Assen. Normaal kan je hier direct doorfietsen, maar als je aankomt zie je dat er wat aan de hand is.

​

De overweg staat vol met Duitse militairen met geweren onder hun armen. Dit heb je hier nog niet eerder gezien en je voelt een kleine rilling over je rug gaan. Met je fiets tussen je benen probeer je langzaam met kleine stapjes dichterbij te komen. ‘’Halt!’’ brult een Duitser direct en je weet wat je plaats is. En die zal niet dichterbij de overweg zijn. In de verte hoor je een trein aankomen. Je begrijpt nog niet helemaal waarom er vandaag zoveel Duitsers een trein staan te bewaken. Maar al snel zie je wat er aan de hand is, als de trein stapvoets dichterbij komt. Je adem stokt in je keel en je ogen vullen zich met water.

​

Een lange trein met houten wagons tuft langzaam voorbij. Op ooghoogte van elke wagon is er een plank uitgehaald. Je knijpt je ogen samen en ziet handen en ogen achter de openingen. De trein zit stampvol. Op het moment dat de wagons bij de overweg komen, begint het briefjes te regenen. Ze worden door de handen uit de wagon gegooid. Je bent benieuwd wat er op de briefjes staat, maar aan de blik van de boze Duitse militair weet je direct dat je geen kans zult krijgen om ze op te pakken. Je voelt een nare rilling door je lijf gaan en je staat verbijsterd stil, terwijl de Duitsers de overweg vrijmaken. Van vader heb je gehoord dat Hitler plannen heeft opgesteld voor alle Joden. Naast dat ze nergens meer welkom zijn en hier en daar zijn opgepakt, is er nog meer aan de hand. ‘’Ze worden vermoord,’’ heeft vader verdrietig gezegd. Met dat in je achterhoofd kijk je ellendig toe hoe de laatste wagons van de trein in de verte verdwijnen…

​​